8/31/2007

Père Laval - Sauvegarde du patrimoine

Rénovation. Respect du patrimoine. Sécurisation. Ce sont là les maîtres mots qui caractérisent les travaux en cours actuellement à Sainte-Croix.

Sitôt que l'on pénètre la cour de l'église paroissiale, le regard est vite attiré par les ouvriers du ministère de l'Environnement affairés à repeindre les grillages métalliques. Plus loin, au caveau, un petit groupe s'attelle à en repeindre le toit.

«L'Environnement ne compte pas s'arrêter en si bon chemin, s'exclame le père Bernard Hym, responsable du Centre Père-Laval. Par mesure de sécurité, il envisage aussi de placer des barrières de sécurité autour du caveau et du centre Émilien-Pierre. Un dispositif qui permettra de retenir la foule.»

Aspect originel pour le gisant

A l'intérieur du caveau, Rassou Sentil, artistre-peintre de Chiennai, Inde, a mis, le 14 août dernier, la dernière touche à un travail minutieux pour redonner au gisant ­ statue placée au-dessus du caveau ­ son aspect originel. Un gisant réalisé par le frère Vital et achevé en 1870.


Cette œuvre de restauration et de réhabilitation est financée par Oopneeshaad Gowtam Bheekhary. «Le Père-Laval est un lieu où je me sens à l'aise, écouté et exaucé, explique-t-il. C'est un lieu important pour la Nation mauricienne. Il y a quelque temps, priant sur la tombe du Père-Laval, j'ai constaté que la peinture était quelque peu écaillée. J'ai approché un prêtre de la paroisse, l'encourageant à voir de visu, à Bel-Air/Rivière-Sèche, le travail réalisé par Rassou dans le temple.»

«Le gisant a été réhabilité ; les fentes repérées ont été colmatées. Et l'ouvrier indien a effectue un véritable travail d'artiste-peintre pour lui redonner toutes les nuances de l'époque», se réjouit le père Hym. Ce, en rappelant que «la dépouille du Père-Laval n'a jamais quitté Sainte-Croix. Elle repose dans le sarcophage au-dessus du gisant ; avec le corps dans le sens contraire par rapport à la statue.»

Hommage aux spiritains

L'autre travail lié au patrimoine consiste en l'érection d'un mémorial dans le cimetière des spiritains. «L'idée est de refaire l'entourage de la fosse commune, qui est esquinté. D'ériger un mur en roches, avec tout autour les noms des deux cents spiritains qui ont travaillé à Maurice. La grande majorité y est enterrée. D'autres aux cimetières de Saint-Jean, Petite-
Rivière, Mahébourg, New-Grove et Pamplemousses. D'autres, encore, sont morts ailleurs et enterrés en Europe ou en Afrique», poursuit le père Hym.

Une belle grille sera placée à l'entrée, avec sur les piliers deux plaques. L'une justifiant la raison d'être du mémorial et l'autre rendant hommage au commanditaire de l'ouvrage : le ministère de la Communication.

Le «grand buste» au musée

Par ailleurs, bientôt, le centre Père-Laval pourra abriter les originaux des deux bustes du Père-Laval réalisés par Adrien d'Epinay, une année avant la mort de l'Apôtre des Noirs. Des bustes qui ont, par la suite, inspiré d'autres artistes.

«Celui que nous appelons le 'petit buste' est la propriété des spiritains ; il est exposé au centre Père-Laval. L'autre, le 'grand buste', offert par la famille d'Epinay, est propriété de la mairie de Port-Louis, relate le père Hym. Le père Louis Verchère avait négocié avec la municipalité pour que l'original du grand buste soit déposé au musée de Sainte-Croix.»

La mairie de la capitale a agréé à cette demande. Le grand buste est actuellement restauré par l'artiste Écosse Pierre et restera par la suite au musée. En retour, une copie qui ne craint pas les intempéries sera remise à la mairie.

«Notre démarche s'explique par une volonté de protéger cette pièce historique du patrimoine religieux et mauricien. Toutefois, il est clair que nous n'en sommes pas les propriétaires ; ces derniers étant la municipalité portlouisienne», souligne le responsable du centre Père-Laval.

Valoriser la spiritualité libermanienne

A la droite de la cure et à l'arrière du centre Père-Laval, une belle construction, mariant le béton et la tôle, a récemment vu le jour. Elle fera office de bureaux pour les pères Marcel Maillot, Bernard Reniers, Jocelyn Grégoire et Jean Pédrono.


Tout un espace donc pour mieux accueillir les pèlerins. Prendre du temps auprès du père Laval, sa vie et son œuvre et, pourquoi pas, se projeter dans l'époque actuelle... Et mieux apprécier la spiritualité libermanienne. Spiritualité qui se veut une «colonne vertébrale» en vue de mieux armer les laïcs dans leur engagement missionnaire, conclut le père Bernard Hym.

Danièle Babooram, La Vie Catholique

8/24/2007

Spiritains


Tiago Laval

Em 1841, partiu para a Ilha Maurícia o primeiro missionário da Congregação fundada por Libermann. Chamava-se Tiago Laval. Antes de se tornar missionário, foi médico e pároco de aldeia. Foi o grande apóstolo da Ilha Maurícia, e hoje o seu túmulo, nessa ilha, é visitado por muitos milhares de pessoas, cristãos e não-cristãos. Já foi beatificado pela Igreja.

O P. Tiago Laval foi médico e pároco de aldeia, antes de se tornar missionário.

Nasceu em França. Filho de um rico fazendeiro e presidente da edilidade local, perdeu a mão aos 7 anos.

Formou-se brilhantemente em medicina, na célebre universidade de Sorbona, Paris. Assíduo frequentador das reuniões mundanas e com futuro social promissor, acabou por deixar tudo, para se fazer sacerdote.

Foi o primeiro missionário da Congregação fundada pelo Padre Libermann. Foi enviado para a ilha Maurícia. Quando Laval ali chegou ainda existia a escravatura. À sua chegada, o P. Laval encontrou uma situação religiosa quase a zero, sobretudo entre os negros africanos, aos quais se dedicou.

O seu grande combate, que Ihe granjeou muitas inimizades por parte dos colonos, foi a libertação, dignificação e evangelização dos escravos.

Homem de profunda comunhão com Deus. Consciente que só com um bom número de cristãos comprometidos é possível desenvolver um trabalho pastoral, rodeia-se de leigos formados por si a quem dá uma formação continuada. Pouco a pouco conquistou a simpatia de todos e começou a construir capelas e igrejas por toda a ilha.

Na altura da sua morte em 9 de Setembro de 1864, de um total de 140 mil habitantes, cerca de 40 mil participaram no seu funeral! Hoje, é considerado um "herói nacional" e o dia da sua morte é o Dia Nacional da Ilha Mauricia. Foi beatificado pelo Papa João Paulo II, em 29 de Abril de 1979. 0 seu túmulo é visitado anualmente por 150 mil pessoas, sem diferença de cor ou religião. todos o veneram como Pai e Amigo dos pobres e a sua memória tem contribuído muito para o ambiente de tolerância e diálogo existente no mosaico de raças e religiões, que é a Ilha Maurícia.
Médico
Pensa ser padre, mas não Ihe desgosta a carreira de médico. Junto do tio padre encontrou sempre a maior amizade e a maior compreensão. Será ainda ele que o esclarecerá, numa abertura de alma digna de admiração: «São precisos muitos bons padres, mas um médico, que seja bom cristão, pode fazer muito bem.»

Laval segue, pois, a medicina. Reside em Paris, em casa de um médico onde encontra, com outros companheiros, acolhimento familiar e ambiente cristão. Contacta frequentemente com o antigo companheiro da escola paroquial, Miguel Coquerel, agora teólogo no Seminário de S. Sulpício, em Paris.

Em Setembro de 1830, já médico, abre consultório em Santo André, não longe da terra natal.

Instala-se na grandeza, no fausto. Mesmo no luxo. Mundano. Cavaleiro brioso. Amigo da dança e dos divertimentos. Esquece-se, quase por completo, dos seus deveres de cristão. Serão momentos de negligência religiosa.

Vive infeliz e numa frustração de não-realizado. Sente que Deus o chama para outras ocupações e, como que para dissipar tais pensamentos, leva uma vida demasiadamente ocupada com trabalho, desponto e visitas a doentes. Tanto mais que não tem mãos a medir: como nada leva pelas consultas feitas aos pobres, e até Ihes deixa alguma esmola, fruto do pagamento das consultas feitas aos ricos, é constantemente solicitado.

Ele, mesmo revelará a seus parentes não sentir atracção pela riqueza. Nem pelo casamento. Por outro lado, continuava cada vez menos feliz, cada vez menos realizado.

Em 1834 vamos encontrá-lo a exercer clínica em Ivry-la-Bataille, interiormente resolvido a conviver com um médico nada religioso, na intenção de abafar—ou realizar —a insatisfação humana e religiosa em que vivia. Mas será a família Simon que o albergará e o influenciará pelo seu viver familiar e apostólico.

Fruto deste convívio inesperado e não procurado — pequeno pormenor como tantos outros na vida de Laval — virá ao de cima a antiga formação religiosa e espiritual. Pouco a pouco retoma a prática religiosa, o gosto pelas leituras espirituais, de tal modo que no ano seguinte, 1835, era «um convertido», um cristão fervoroso que vivia em paz de consciência, tentando descobrir a vontade de Deus a seu respeito através dos pequenos nadas do dia-a-dia.

Pároco

Após a sua formação teológica será ordenado sacerdote a 22 de Dezembro de 1838. A 2 de Fevereiro do ano seguinte entrará oficialmente na paróquia de Pinterville, a 30 Kms de Rouen, na Normandia.

Pequena aldeia de 483 habitantes, que nela passam a noite, como em grande «dormitório citadino», pois que o dia é vivido nas fábricas da região.

Gente sem hábitos, de prática religiosa, mas gostando de ter no seu meio um padre, que apenas ocupavam para baptismos, casamentos e enterros. Laval dedica-se a eles, discretamente, interiormente convencido, como o Cura de Ars, que tinha de ser santo para santificar os paroquianos.

Como estes o não ocupam muito, gasta ele, parte do dia e da noite a adorar o seu Deus; no princípio, em frente do altar. Depois, quase escondido, por trás do mesmo, estendido sobre o soalho frio e húmido.

Acolhe e socorre os pobres com o que tem à sua disposição e quase chega a «tirá-lo da boca» para alimentar quantos famintos lhe pedem pão e agasalho. A criada bem o «aconselha», mas ele herdou, na verdade, as «mãos rotas» da sua saudosa mãe.

Visita diariamente os doentes, passando horas esquecidas a fazer-Ihes companhia, a explicar-lhes o catecismo, a rezar com eles. Antes de sair, deixa, sorrateiramente, algum alimento ou dinheiro.

Ao longo da semana dá catequese para os mais novos das 19.30 até às 21 horas. Depois até às 22 h. para os que já trabalham nas fábricas.

Em moldes de catequese de perseverança, passa as tardes de domingo com a criançada, cantando, rezando, lendo-lhos a bíblia e a vida dos santos, brincando e passeando. Eram horas felizes que passavam depressa demais, no dizer dos beneficiados.

A meio do ano escolar, o professor primário é transferido. Outro não vem. E será ainda o padre Laval que, na residência paroquial, transformada em escola, tomará as crianças a seu cuidado.

O confessionário é outro lagar bem aproveitado pelo Padre Laval. Aí conversa e anima as crianças que frequentam a catequese. Ao pequeno grupo de adultos que se confessam regularmente, vai formando solidamente na vida cristã.

A todos que com ele contactam - pequenos ou grandes - infunde o gosto da oração, o desejo da comunhão, o amor à eucaristia, a devoção filial a Maria.

Duro e mesmo austero para si mesmo - o cilicio, o jejum diário, o trabalho exaustivo e constante, concedia ao corpo apenas o que fosse absolutamente indispensável à sua sobrevivência. Para os outros nada faltava. Tudo era bom. Tudo era fartura. Tudo era requinte. Nada impunha. A todos acolhia e recebia como eles eram. Se mudanças importantes conseguia junto dos que com ele conviviam, era apenas pelo seu exemplo, pela sua palavra cristã e sacerdotal, dita com toda a simplicidade e na maior discrição.

Evangelização dos Negros

Quando em 1835 foi decretada a abolição da escravatura - nos tratados e nos comunicados oficiais e internacionais - havia na ilha Maurícia cerca de 60.000 escravos. Os antigos senhores mostravam-se reticentes em acordar a total libertação dos seus antigos escravos. Estava em jogo a sua própria libertação e independência económica e social. Por seu lado, os antigos escravos não estavam preparados para assumir os seus novos direitos.

Laval chega à ilha em 15 de Setembro de 1841. Pouco depois escreverá aos seus superiores religiosos, transmitindo-lhes as suas primeiras impressões e informando-os do seu campo de apostolado: por ,toda a ilha havia a corrupção; a libertinagem dos costumes, dificilmente explicáveis. Ele era o único a ocupar-se de quase 60.000 negros vivendo na ilha. Talvez metade fossem baptizados, mas viviam de forma verdadeiramente pagã, como os outros. Uniam-se em casamento e separavam-se várias vezes na vida. Eram dados à embriaguez. A maior parte das jovens negras estavam pervertidas pelos antigos senhores e pelos jovens brancos. Os nascidos na ilha—crioulos—estavam totalmente corrompidos. Para começar a sua tarefa apostólica, iria dirigir-se a alguns negros originários da ilha Maurícia e de Moçambique.

Laval projecta o seu trabalho apostólico junto dos negros. Em total indiferença por parte dos outros párocos: eles não estavam encarregados de os evangelizar. Com «todas as bênçãos» do Bispo. Com todos os olhos «brancos e crioulos» postos e pespegados sobre Laval e sobre os negros que lhe estavam pastoralmente confiados.

No primeiro domingo que Laval passa na ilha celebra missa em Port-Louis e anuncia, então, sem grandes alardes, que vai dar início à obra dos negros.

Discretamente um ou outro dos assistentes mal disfarçou um sorriso irónico. Depois, no adro, ouvia-se dizer, aqui e além, entre o grupo que saía da igreja: Tempo perdido! Isso passa-lhe! Zelo de recém-chegado!

Os poucos negros que - lá ao fundo, separados por pesada grade metálica - estavam presentes à missa, não atingiram o significado das palavras proferidas por Laval. Finda a cerimónia litúrgica, saíram. Apressadamente dirigiram-se para os seus locais de trabalho não fossem os patrões fazer-lhes um sermão, mais duro e mais longo que o de Laval durante a missa.

Na tarde daquele domingo, e ao longo da semana que vai começar, Laval ocupará todo o seu tempo na oração, na meditação. Diante do altar. Por trás dele. Como fazia na paróquia de Pinterville, em França. Laval é, essencialmente e por inclinação natural, um místico.

Deixando o seu quarto pessoal na residência paroquial, instala-se numa velha, inestética e inconfortável «barraca» de madeira. Pensa. Planeia. Medita. Reza. Espera, pelo momento da graça, que não vai tardar.

Os criados que trabalhavam na residência paroquial e na igreja estavam mesmo à mão de semear. Para quê ir mais longe? No cruzar dos corredores, Laval dirige-Ihes uma palavra amiga, respeitadora, sem pressas. Eles nem acreditam no que vêem. Estavam habituados a ser abordados abruptamente, exigentemente, senhorialmente.

«Entregam-se» totalmente a Laval. O amor pelas suas pessoas fez cair todas as barreiras rácicas, culturais, sociais, de pecado e miséria moral. Laval era um amigo. Um verdadeiro amigo.

Terminados os trabalhos domésticos, esses negros abeiram-se de Laval na sua pequena e pobre residência. Começa por os pôr à vontade. Faz-se um deles. Com toda a naturalidade. Sem fingimento. Levado pelo amor e pelo respeito às suas pessoas.

No segundo encontro que tiveram com Laval - para não dizermos no primeiro - este anuncia-lhe explicitamente a Cristo como único Salvador. Sem rodeios literários. Sem camuflagens humanas e premeditadas. Numa linguagem simples e acessível. Em toda a plenitude das exigências que a Boa Nova comporta. Propõe-lhes uma nova vida, vida de filhos e amigos de Deus, através de uma conversão radical das mentes, dos sentimentos, das vidas. Eram poucos os ouvintes. Mas todos atentos e interessados. Todos fascinados pela pessoa simpaticamente amiga de Laval. Pela sua palavra. Pela sua vida no meio deles. Instintivamente aceitam-no como amigo e como mensageiro de Cristo.

A semente caíra, na verdade, em boa terra. Aos poucos, Laval ia sendo conhecido pela sua verdadeira amizade e respeito pelas pessoas. De unidade em unidade. Hoje um. Amanhã outro. A pequena sala de Laval começa a ser pequena. É que há sempre um colega de trabalho, um amigo da mesma etnia, que, participa, à noite na «visita», na «conversa» com Laval.

Esta actividade apostólica inicial é premeditadamente muito limitada. Laval não quer atingir, inicialmente, as multidões. Procura as unidades. Por conta-gotas. Sacrifica a quantidade à qualidade. Dirige-se apenas aos adultos, como que ignorando, ou esquecendo as crianças, os jovens. Por agora. Mais tarde chegará também a sua hora.

Laval Eerste Missionaris

Jacques Laval werd geboren in Croth, Normandië in Frankrijk op 18 september 1803. Zijn vader was een rijke landeigenaar. Van kind af aan wilde Jacques dokter worden of priester. Op 14 jarige leeftijd ging hij bij zijn oom wonen, een priester. Deze oom was een oud-leraar van het seminarie en gebruikte zijn vrije tijd om jonge jongens voor te bereiden voor het college of het seminarie. Drie jaar later ging Jacques naar het college/seminarie van Evreux. Hier kreeg hij echter heimwee en keerde terug naar het ouderlijk huis.

Jacques’ vader moest van dit soort zwakheden weinig hebben: "Zo, je wordt dus draaierig van Latijn. Ik zal je iets geven waarmee je je armen kunt laten draaien in hun kommen" Dit betekende dat Jacques vol aan de slag moest op de boerderij. De opvoedingsmethode van Jacques’ vader moet hebben gewerkt, want Jacques vroeg om weer terug te mogen naar zijn studies. Om te verhinderen dat hij weer snel terug zou komen mocht hij niet terugkeren naar Evreux, maar zijn vader stuurde hem naar het college St. Stanislaus in Parijs. Daar ontving hij het baccalaureaat in 1825.


Hoe nu verder? Jacques aarzelde nog steeds tussen priester worden of dokter. Hij koos uiteindelijk voor dokter. Hij studeerde af op een thesis over reumatiek. Daarna ging hij terug naar Normandië, waar hij een praktijk begon in St. André. Hij werd erg populair, vooral onder de armen. Hij vergat nl. altijd de rekening te presenteren.


Jacques was steeds een praktizerend katholiek gebleven. Toch begon hij zich op den duur te schamen dat hij de enige intellectueel was die nog naar de kerk ging. Hij begon zich meer te interesseren voor uniformen, paarden, dansen en party’s. Het lukte hem echter niet de godsdienst uit zich te bannen. In 1835 werd hij weer praktizerend. Zijn terugkeer tot het geloof werd zelfs zo radicaal dat hij eind 1835 zijn intrede deed in het seminarie van St. Sulpice. Hij raakte daar bevriend met Frédéric Le Vavasseur, Eugène Tisserant en François Libermann. Ook Laval wilde missionaris worden net als zij, maar keerde na zijn wijding toch weer terug naar Normandië.


In 1840 hoorde hij van de stichting van de Congregatie van het H. Hart van Maria. Dat was de gelegenheid waar hij al zo lang op wachtte. Hij meldde zich aan en begin 1841 ontving hij het bericht dat hij zich gereed moest houden om met Mgr. Collier, de nieuwe Apostolisch Vicaris van Mauritius te vertrekken. Zij vertrokken in mei 1841.


Hun schip arriveerde in Mauritius op 14 september 1841. Laval trof een bevolking met 60.000 pas bevrijde slaven. Niemand was op de bevrijding voorbereid. Het gevolg was dat de criminaliteit enorm steeg.


Begin 1842 begon Laval zijn werk. Eerst leerde hij de taal van de bevrijde slaven, het Creools. Het bleek al snel dat het onbegonnen werk was alles zelf te doen en dus kwam hij op het idee catechisten te vormen die dan rondtrokken voor het werk van evangelisatie. Laval bleef in Port Louis. Hij was daar de eerste die een aparte H. Mis opdroeg voor de bevrijde slaven. Deze moesten tot dan toe de vieringen bijwonen bijeengepakt in een klein hoekje van de kerk. De ex-slaven begonnen te begrijpen dat hij hun vriend was.


Dit betekende een gevaar voor het Engelse bestuur; een Franse priester met invloed! Het gevolg was dat er op Mauritius geen andere priesters meer werden toegelaten. Valse beschuldigingen gingen rond. Laval werd in hinderlagen gelokt. Hij werd zelfs mishandeld, enz. enz. Toch trok hij steeds meer mensen aan, zelfs in die mate dat zowel Collier als Laval zich zorgen maakten over hoe het verder moest.


Gelukkig kreeg in 1849 weer een priester verlof Mauritius binnen te komen. Spoedig daarna kwamen ook twee confraters van de mislukte missie in Australië in Mauritius aan.


Het werd toch allemaal teveel voor Laval. In 1856, 1857 en opnieuw in 1858 had hij zware hartaanvallen gehad. Hij moest het kalm aan doen. In 1859 deed hij nog zijn eeuwige kloostergeloften. Hij stierf op 9 september 1864.


Nog altijd wordt zijn graf bezocht door duizenden pelgrims, katholieken, islamieten en hindoes. Hij is het symbool van de eenheid op Mauritius.


Jacques Laval is zalig verklaard op 29 April 1979.

8/23/2007

Błogosławiony Ojciec Jakub Laval

„Ojciec Jakub Laval - Formujcie dobrych rodziców, a będziecie mieli dobre dzieci...”

Formujcie dobrych rodziców, a będziecie mieli dobre dzieci” - oto życiowa dewiza apostoła wyspy Mauritius, Jakuba Dezyderiusza Laval nazywanego „Ojcem czarnych”, który zasłynął jako niestrudzony apostoł konfesjonału. Jego działalność misyjna przyczyniła się do powstania nowej metody pracy apostolskiej, dzięki której przyznano mu tytuł patrona zaangażowanego laikatu.

Człowiek modlitwy i wyrzeczenia, znak pojednania między religiami - tak postrzegany przez Kościół katolicki i takim przedstawił go Ojciec Święty w dniu 29 kwietnia 1979 roku w Rzymie, ogłaszając ojca Laval Błogosławionym oraz patronem swojego pontyfikatu. Była to pierwsza beatyfikacja, jakiej dokonał Papież Jan Paweł II po wyborze na Stolicę Piotrową.


Zarówno dzieło Błogosławionego ojca Laval, jak i pontyfikat Jana Pawła II, noszą znamiona szeroko pojętego ekumenizmu. W każdą rocznicę śmierci Błogosławionego w dniu 9 września gromadzą się w sanktuarium przy jego grobie katolicy, protestanci, anglikanie, hindusi, buddyści, muzułmanie, bo jak twierdzą: „Ojciec Laval jest jeden dla wszystkich i ukochał wszystkich”.


Niepodległe państwo Mauritius ogłosiło dzień śmierci ojca Laval świętem państwowym. W tym dniu nawiedza to sanktuarium do 200 tysięcy osób. Rekolekcje z Błogosławionym stanowią okazję do przeżycia dialogu z Bogiem, który jest dobrym Ojcem, jedynym Zbawicielem i najlepszym wychowawcą.

Dobre wychowanie

Jakub Dezyderiusz Laval urodził się 18 września 1803 roku we Francji. Pochodził z małej gminy Croth położonej w Normandii, z rodziny zamożnej i cieszącej się powodzeniem. Ojciec Jakuba studiował prawo i był merem gminy przez długie lata. Matkę jego uważano za przesadnie dobroczynną. Rodzina dzieliła posiłki z ubogimi, którzy bez obaw przychodzili po jałmużnę. Zwracano uwagę pani Laval, że wszystko rozdaje. Ona jednak zawsze miała na to gotową odpowiedź: „Im więcej rozdaję, tym więcej Pan Bóg mi oddaje”. W takim duchu wychowywała pięcioro dzieci, a zmarła gdy Jakub ukończył siódmy rok życia. W Croth nie było szkoły, więc kiedy miał już 14 lat, ojciec oddał go w opiekę swojemu bratu Mikołajowi, księdzu proboszczowi w Tourville, który na plebani uczył i przygotowywał chłopców do niższego seminarium w Evreux. U stryja był uczniem przez trzy lata. W tym czasie zaprzyjaźnił się z uczniem Michałem Coquerel, późniejszym dyrektorem niższego seminarium. W niższym seminarium pozostał Jakub tylko przez rok, aby następnie kontynuować naukę w Kolegium Stanisława w Paryżu. Od dawna przeżywał kryzys religijny, gdyż myśl o kapłaństwie nie dawała mu spokoju. Przeczuwał, że opiera się łasce Bożej, ale wybrał inną drogę.

Kariera lekarska


Zdecydował się rozpocząć studia medyczne. Ukończył je 21 sierpnia 1830 roku uzyskując doktorat z medycyny. Doktor Laval powrócił do Normandii i rozpoczął praktykę lekarską w Saint-Andre. Natychmiast zdobył sobie wielkie uznanie ludności jako wyjątkowy doktor, a większe powodzenie, gdy przekonano się, że od ubogich nie pobierał wynagrodzenia. Dodatkowo jeszcze dostarczał im niezbędnych lekarstw oraz troszczył się, aby nikomu nie zabrakło chleba. Taka heroiczna postawa młodego lekarza przyniosła mu wielki sukces, ale równocześnie narażała go na poważne trudności. Wiązały się one z zazdrością niewykształconych lekarzy, którym oczywiście ubywało pacjentów. Pod wpływem mera gminy pana Fontaine, który poczuł się zagrożony w swojej pozycji lekarza, jedyny aptekarz w Saint-Andre odmawiał realizowania recept doktora Laval. W końcu użyto najgroźniejszą w środowisku wiejskim broń, czyli oszczerstwa. Okolica zatrzęsła się od plotek, zatem skromny doktor opuścił Saint-Andre. Laval wspomina ten czas swojej praktyki lekarskiej: „Pracowałem dużo. Wzywano mnie ze wszystkich stron, gdyż nie brałem zapłaty. Nie przywiązywałem uwagi do pieniędzy i nie czułem pociągu do małżeństwa”.

Nieplanowane nawrócenie


Doktor Laval udzielał się towarzysko. Lubił chodzić na zabawy i jeździć konno. Nie zawsze uczestniczył w niedzielnej Mszy świętej. Jednak w kościele wydawał się bardzo pobożny i skupiony. W swojej bibliotece zachował wiele książek religijnych, co zdziwiło kiedyś jego siostrę Gertrudę: „Jak to się dzieje, że nie jesteś praktykującym katolikiem, a masz tyle książek religijnych?”. „Rzeczywiście - odpowiedział - to dziwne. Widzisz, opieram się Panu Bogu”. Pod koniec 1832 roku pojechał do seminarium w Evreux. Tam poprosił pewnego wykładowcę teologii moralnej, aby wysłuchał jego spowiedzi. Profesor odesłał go do proboszcza katedry mówiąc: „To doskonały spowiednik, w sam raz dla pana!”. Laval znalazł się w katedrze, lecz w decydującym momencie uciekł od konfesjonału. Za namową pobożnej pani Simon, u której wynajmował pokój, udał się na rozmowę do księdza Letard. Wówczas postanowił zostać kapłanem. Całkowicie powrócił do praktyk religijnych. Trapiło go jednak uczucie, że jest wielkim grzesznikiem, że potrzebuje pokuty. To przekonanie pozostało, aż do ostatnich chwil jego życia. Zdarzyło się raz, że nieszczęśliwie spadł z konia i przeleżał dłuższy czas w szpitalu. O wypadku tym powiedział: „Opatrzność Boża nie pozwoliła, abym zginął, bo jeszcze nie dość pokutowałem”. W każdą niedzielę uczestniczył we Mszy świętej, przystępował do Komunii, a ubrany w komżę pomagał kantorom w ceremoniach i śpiewie. Widywano go wieczorami w kościele, jak potrafił długo modlić się. Odwiedzał rodzinę Simon, aby wspólnie z nimi odmawiać różaniec. W maju 1835 roku zorganizował nabożeństwo majowe z rozważaniem i różańcem, co nawet ludzie pobożni uznali za nadgorliwość nawróconego doktora. W końcu odkrył w kapłaństwie skuteczniejszy sposób pomagania bliźnim.

W seminarium Saint-Sulpice


Jakub zwierzał się proboszczowi w Tourville o zamiarze wstąpienia do stanu duchownego. Tym razem poprosił stryja, aby polecił go dyrektorowi seminarium w Evreux. Nie mogąc doczekać się odpowiedzi, pojechał do seminarium i otrzymał zapewnienie, że zostanie przyjęty. Tego samego dnia 31 maja 1835 roku uczynił spowiedź generalną. Dyrektorzy seminarium uwzględniając jego wiek, zaliczyli mu poprzednie studia i skierowali bezpośrednio na teologię do seminarium Saint-Sulpice w Paryżu. Laval przybył do seminarium 10 października 1835 roku. Od początku „starałem się - zwierzył się później - trwać w milczeniu i zapomnieniu, by leczyć głębokie rany zadane przez grzech”. Ukrywał przed klerykami liczne umartwienia. Nie zdołał jednak ukryć swojego zamiłowania do służby ubogim. Otrzymał funkcję jałmużnika. Polegała ona na tym, aby ubogim, którzy przychodzili i pukali do furty seminaryjnej, rozdzielać to, co zostawało w kuchni po posiłkach. Czynił to, jak wspominali koledzy: „z wielkim szacunkiem i pobożnością”. Mąż jego siostry Justyny wyznał: „Widziałem w Tourville, że nosił włosiennicę, spał na sienniku bez prześcieradła przykryty tylko swoim płaszczem i wilczą skórą... Część dnia i nocy spędzał w kościele na modlitwie, gdy wychodził krwawiły mu kolana”. Ksiądz Le Hir podaje, że pewnego razu w zimie odmawiał z Jakubem brewiarz w alei parkowej. Zimno było dokuczliwe, a tymczasem pobożny Laval odmawiał psalmy powoli ze czcią. „Wtedy pomyślałem - wspomina ksiądz Le Hir - że ten dobry ksiądz Laval jest naprawdę odważny, ale mógłby jednak odmawiać brewiarz nieco szybciej”. Święcenia kapłańskie otrzymał Jakub Dezyderiusz Laval 22 grudnia 1838 roku.

Proboszcz z Pinterville


Ksiądz Jakub powrócił do Normandii. Z dniem 8 stycznia 1839 roku otrzymał dekret mianujący go proboszczem parafii, która liczyła 483 mieszkańców. W niedzielnych Mszach świętych uczestniczyło wówczas do 12 osób. Ksiądz Laval już od godziny czwartej rano rozpoczynał modlitwę w kościele. Codziennie po Mszy świętej, którą sprawował o godzinie ósmej, pozostawał na dziękczynieniu aż do godziny dziesiątej. Wieczorami przebywał w kościele na adoracji przed Najświętszym Sakramentem. Większość mieszkańców Pinterville zatrudniała się w fabrykach pobliskiego Louviers, dlatego gorliwy proboszcz miał poważne trudności z zorganizowaniem katechizacji. Tylko dwa lata pozostał ksiądz Laval w Pinterville. W sierpniu 1840 roku dwóch kleryków z Saint-Sulpice będąc na wakacjach, odwiedzili jego parafię. Seminarzyści opowiadali o wizycie biskupa Collier i planach księdza Franciszka Libermanna dotyczących założenia zgromadzenia misjonarzy dla ewangelizacji rasy czarnej. Ksiądz Jakub wyraził wówczas zamiar przyłączenia się do tego dzieła. Po trzech miesiącach, gdy w seminarium zastanawiano się, kto mógłby pojechać na wyspę Mauritius wraz z biskupem Collier i księdzem Tisserant, jeden z kleryków przypomniał wakacyjną rozmowę z proboszczem z Pinterville. Ksiądz Galais napisał do księdza Laval, że jeśli nadal trwa w zamiarze wyjazdu na misje, to niech natychmiast przyjeżdża do Paryża. Ksiądz Laval przyjechał do Saint-Sulpice. Tam odprawił rekolekcje i podjął decyzję przystąpienia do tworzącego się zgromadzenia misyjnego. Powrócił do Pinterville, aby 21 lutego 1841 roku pożegnać swoich parafian. Zostawił ubogim wszystko, co miał na plebani. Kilka miesięcy później, czyli 4 czerwca 1841 roku w Londynie wsiadł na statek wypływający w daleką podróż.

Wyspa szczęścia


Wyspa Mauritius liczyła 140 tysięcy mieszkańców. W roku 1839 wyzwolono ostatecznie resztę 47 tysięcy niewolników. Sytuacja religijna przedstawiała się następująco. Katolików było 80 tysięcy, z czego tylko jeden procent uczestniczył w niedzielnych Mszach świętych. Proboszcz z Moka udzielał Komunii świętej dwom osobom, zaś proboszcz w Pamplemousses rozdawał na Wielkanoc Komunię świętą dziesięciu parafianom. Istniał także jeszcze jeden poważny problem. Szkoły rządowe były tylko protestanckie. Angielski gubernator usuwał z wyspy Francuzów, stąd oświadczył księdzu Laval, że w krótkim czasie „francuski kapłan” będzie zmuszony opuścić Mauritius. Gubernator jednak nie przewidział

Dzieci Ojca Laval


Ojciec Laval zamieszkał w drewnianym baraku, nazywanym przez tubylców „pawilonem”. Czarni, którzy przychodzili go odwiedzić, zauważyli, że żyje bardzo ubogo i wszystkim okazuje szacunek. W jego obecności czuli się dobrze. Uczucie, że biały człowiek ich kocha, było dla tych biedaków czymś zaskakującym. Ojciec Laval nazywał ich „swoimi dziećmi”, a oni chętnie nazywali siebie „dziećmi Ojca Laval”. Zapraszał ich do wspólnej modlitwy, po której nauczał katechizmu. W tym celu opanował język kreolski. Napisał w narzeczu „Mały Katechizm” oraz „Wielki Katechizm”. Natychmiast przekonał się, że pilną troską było przygotowanie „swoich dzieci” do chrztu i sakramentu małżeństwa. Okazywał się bardzo surowy w dopuszczeniu do pierwszej Komunii świętej nawet tych, których sytuacja rodzinna została uregulowana. Musieli oni udowodnić przykładnym życiem, że chcą wytrwać w życiu religijnym. Taka próba trwała od dwóch do trzech lat, a nawet i dłużej. Nie podobało się ojcu Laval, że na niedzielnej Mszy świętej, Czarni musieli zajmować miejsce z tyłu kościoła za barierką, której nie wolno im było przekroczyć. Wprowadził więc dla nich specjalną Mszę świętą w południe, gdy biali urządzali sobie sjestę. Była to tak zwana: „Msza święta dla Czarnych”. Ksiądz biskup Collier napisał w tym czasie: „Nie śmiem mówić mu, w jaki sposób ma czynić dobro”.

Do końca ich umiłował


W piątek 2 maja 1856 roku ojciec Laval upadł w konfesjonale na skutek zawału serca. Gdy odzyskał przytomność, powiedział do kapłana, który udzielał mu sakramentu chorych: „Jak to dobrze, gdy się pracuje dla ubogich. Padłem na polu walki”. Ostatni list napisał ojciec Laval 5 września 1864 roku do swojej siostry Gertrudy: „Niech cię pociesza, Droga Siostro, Pan Jezus i Jego święta Matka. Oni są naszą jedyną pociechą na ziemi i w wieczności. Obyśmy mogli jak najszybciej zadowalać się jasnym widokiem Jezusa i Maryi. Tęskno mi, by nędze tego życia się skończyły. Wierzę, że koniec już niedaleki, widzę, że gasnę jak nikły płomyk. Pozdrowienia dla męża i wszystkich krewnych. Do widzenia, Droga Siostro, w błogosławionej wieczności”. Dwa dni później został częściowo sparaliżowany. W piątek rano przyjął sakramenty święte i rozmawiał z księdzem Masuy. Ten uklęknął przy umierającym i szeptał mu do ucha: „Jakże Ojciec jest szczęśliwy! Wydaje mi się, że widzę dzieci, jakie Ojciec posłał przed sobą do nieba. Czy Ojciec słyszy jak wołają: - Już idzie! Już idzie! Jakże one się cieszą”. „Cieszą się - odpowiedział - ale ja cieszę się bardziej, bo czuję, że nareszcie do nich idę”. Ojciec Jakub Laval umarł 9 września 1864 roku. Na Mauritiusie zapanowała żałoba. Tłumy zaczęły przybywać do stolicy Port-Louis, aby po raz ostatni zobaczyć ukochanego Ojca. W uroczystościach pogrzebowych wzięło udział ponad 40 tysięcy „dzieci Ojca Laval”.